FR

Maarten over loopbaanbegeleiding: Voorbij de valkuil, langs nieuwe wegen


Ik ben Maarten (34) en heb 12 jaar als opvoeder gewerkt, in verschillende settings. Ik werkte in een huis voor personen met lichte en matige verstandelijke handicap, nachtdiensten week-ends en feestdagen. Ik werkte daar bovenop nog als persoonlijk assistent voor iemand die vanaf de nek verlamd was. Mijn droomjob, als jonge kerel. Maar jonge kerels ontmoeten jonge dames, en ik ben met de mijne getrouwd, en haar gevolgd naar het Leuvense.

Ik keek uit naar de juiste carrièreswitch, en kwam na een half jaar terecht in een andere instelling, waar ik solliciteerde voor een job als ‘opvoeder in een dagcentrum, met als extra verantwoordelijkheid ‘Special Olympics’. Dagdiensten, voltijds, onbepaalde duur én sport… Ik won de hoofdprijs.
Tot een week voor de gesprekken waarop ik werd uitgenodigd. De jobinhoud was veranderd naar ‘Cöordinator van een semi-industrieel atelier’. Ik werd uitdrukkelijk gevraagd om toch op gesprek te komen omdat mijn profiel in aanmerking kwam. En ik heb de job gekregen. Ik heb er even over getwijfeld, maar ben er dan vol voor gegaan. Met ALLES wat ik in mij had.
Zo vol, dat ik na 3/4 jaar al een eerste keer volledig aan de grond zat. De verantwoordelijkheid die ik mezelf oplegde was verpletterend, het werd zwart voor mijn ogen. Enkele gesprekken met mijn vrouw, de directeur, en het team later herstartte ik. Iedereen was erg gelukkig met mijn werk, enkel ikzelf niet. Na nog een jaar nam ik de beslissing om andere wegen uit te gaan. Ik kon niet meer met mijn hart gaan werken.
Ik ging op zoek naar die voltijdse job in dat dagcentrum.
Ik bleef op op zoek naar die voltijdse job in dat dagcentrum. De politieke tendensen in de sector zorgden ervoor dat men enkel nog mensen met een lager contract dan het mijne, in een halftijdse of kortere betrekking aannam…
Meer dan een half jaar werkloos. Vervangingscontracten doen van 2 weken in settings waar ik me zelf niet op mijn gemak voelde. Alles moeten geven zonder zicht op een eigen toekomst. Depanneren. En dan weer weg.
Het werkloos zijn hakte op mijn zelfvertrouwen in, ik voelde me minderwaardig, schuldig t.o.v. iedereen die wel werkte.

Ik ben geëindigd op de grond in mijn living, hyperventilerend, een paniekaanval.
De dag voordien had ik nog VDAB gecontacteerd voor loopbaanbegeleiding, en een afspraak gemaakt met Inge Hennes, van Acerta. Gelukkig. Ik ben naar de afspraak gegaan met de vraag ‘vertel mij alstublieft wat ik goed kan want ik weet het zelf niet meer’.
Inge luisterde naar mijn verhaal. Vertelde me dat ze begreep waar ik doorging. Legde me uit waaròm ze dat begreep. En toonde me waar ik mezelf dingen wijsmaakte. Dat sommige van mijn ‘gevoelens van onrecht’ terecht waren, en wat ik wél moest doen. (Sport in mijn geval).
Tegelijkertijd kreeg ik de tests waar ik zo’n nood aan had. De antwoorden zeiden me eigenlijk niets nieuw (als opvoeder moet je enorm veel reflecteren over wie je bent, wat je kan, e.d.) maar ik had ze op papier nodig. Iets om vast te pakken en mee aan de slag te gaan. Op mijn tempo.
Nadien zijn we pas op zoek gegaan naar een potentiële nieuwe richting. Inge naar ruim de tijd om elke sector waarin ik evt. interesse toonde, of die de tests aanraadden te belichten. En ze kwam met praktijkvoorbeelden van echte bedrijven in de omgeving. Ze stelde me vragen over wat werken voor mij betekende, en hoe ik dat zelf zag.

We hebben samen een strategie opgesteld van op welke soort jobs ik zou solliciteren, en welke cursussen ik kon doen om voor die jobs in aanmerking te komen.
3 maanden later schrijf ik dit. ’s Avonds nòg even aan de computer.
Ik werk namelijk als AutoCad-tekenaar bij een studiebureau.
Mijn collega’s zijn ingenieurs. En architecten.
We werken samen aan projecten.
Ik beheers een nieuw jargon.
En ik kan weer vooruit kijken.
Want ik doe mijn job graag.
En ze voelt niet verpletterend qua verantwoordelijkheid.
En ze is voltijds.
En ze is dichtbij.
En ik krijg leerkansen.
Die laatste ‘lijst’ is rechtstreeks uit de loopbaanbegeleiding gekomen.
Wij noemden het ‘Wat vindt Maarten belangrijk?’.

Dit vindt Maarten belangrijk.
Een heel erg dikke merci om mij weer op weg te helpen Inge!

Maarten

maarten loopbaanbegeleiding